Jimmy Branley, geboren en getogen in Cuba, een land met een rijke muzikale erfenis maar met weinig mogelijkheden voor en muziekstudie. Hij raakte geïnteresseerd in rock muziek op negenjarige leeftijd toen zijn vader hem het album Made in Japan liet horen van Deep Purple uit 1972. Vooral de drummer maakte indruk en hij wilde leren te drummen. Er was geen geld voor een drumstel dus bouwde hij er zelf een, een echte kreeg hij pas toen hij professioneel begon te spelen. Dat was op 15 jarige leeftijd toen een band met oudere professionals plotseling een drummer nodig hadden en over hem hoorden, ze pikten hem op na schooltijd en reden hem rechtstreeks naar de studio, daarna ging het snel. Hij speelde verscheidene jaren met de groep van Gonzalo Rubalcaba, in 1998 kreeg hij de kans om in de VS te toeren met een groep Amerikaanse en Cubaanse musici, hij vroeg een visa aan en keerde nooit meer terug.

Branly was zo druk met toeren en spelen op albums van anderen dat zijn eigen carrière op een laag pitje stond, dit is zijn debuut onder eigen naam. Het trio bestaat uit Will Brahm op el. gitaar, Ahmet Türkmenglu op bas en Jimmy Branly op drums. Hoewel Branly een expert is in Cubaanse ritmes, noemt hij de ruimtelijkheid en de invloed van wereldmuziek op de jazz van het ECM label als zijn belangrijkste invloed. De invloed van wereldmuziek is inderdaad aanwezig op “The Meeting”, met name Cubaanse stijlen maar wel uitgevoerd met een rechttoe rechtaan jazzgevoel en geluid. Het repertoire bestaat uit eigen nummers van de leden van het trio, enkele klassiekers zoals “Smoke gets in your eyes” van Jerome Kern en “Cherokee” van Ray Noble en “Gazelle” van Joe Henderson en “Infant Eyes” van Wayne Shorter.

Het trio zorgt voor een mooi ingetogen geluid dat al te horen is in met openingsnummer “Bis Bis” van Will Brahm, een Afro-Cubaans jazznummer met knap samenspel van gitarist Brahm en bassist Türkmenglu, heerlijke sfeervolle muziek. Dit zet zich voort in de rest van het album en daarom verliest het wel aan zeggingskracht, in “Presume” ook van gitarist Brahm gaat het tempo flink omhoog waardoor het tot de leukste nummers behoort. “Infant Eyes” daarentegen mist de onvolprezen zeggingskracht van het origineel , “Gazelle” daarentegen swingt de pan uit met virtuoos gitaarspel van Brahm. Het kan dus verkeren op dit album, het blijft een wat moeilijke formule, een gitaartrio in de jazz. Het moet gezegd dat het titelnummer “The Meeting” duidelijk het meest overtuigende nummer is op dit album, een knappe compositie waarin alle mogelijkheden van dit trio ten volle worden benut, jammer dat er niet meer van dit soort sterke evenwichtige werken op deze cd staan, dan was het een meesterwerkje geworden. Desalniettemin een knap debuut en alleszins de moeite waard om te beluisteren.

Jan van Leersum